Ik geef mijn dochter borstvoeding en ik vind het een grote eer dat ik dat mag/kan zeggen. Want doordat ik tijdens mijn zwangerschap heel gemakkelijk dacht over het geven van borstvoeding en het vanzelf gaan ervan, kwam ik van een koude kermis thuis toen ik bevallen was. Dochterlief wilde niet meteen goed aanhappen en kon geen vacuüm krijgen aan de borst. Dit zorgde voor veel gehannes in het ziekenhuis, verschillende verpleegkundigen die verschillende visies hadden over hoe te helpen bij het aanleggen en een gefrustreerde baby én mamma omdat het niet wilde gaan zoals we zo graag zouden zien dat het zou gaan. Uiteindelijk door met de hand kolven, opvangen op een lepel en op deze manier mijn melk aan te bieden aan ons dochtertje kreeg ze toch een beetje binnen.
Eenmaal thuis ging de strijd verder. Ook daar lukte het dochterlief niet goed om aan te happen en ik wist niet wat ik moest doen om haar toch die grip te laten krijgen aan mijn borst die ze nodig had om goed te kunnen happen. Een tepelhoedje was het advies van de kraamzorg. Dit leek te helpen! Dochterlief leek nu goed aan te happen en effectief te drinken, maar toen we te weinig plasluiers opmerkten we haar gingen wegen én dochterlief naar ons idee slomer werd leek niets minder waar. Afgevallen, bijna 10% van het geboortegewicht, dus te veel. De verloskundige werd erbij gehaald en aan ons de keuze: of fulltime gaan kolven en er op deze manier voor zorgen dat dochterlief genoeg dronk én op krachten kon komen of een opname in het ziekenhuis. We kozen voor het eerste en een elektrische kolf werd gehuurd. Twee dagen en nachten heb ik fulltime gekolfd en heeft dochter mijn moedermelk via een flesje gekregen. Een pak kunstvoeding werd in huis gehaald voor het geval dat ik niet genoeg melk had en we moesten ons gaan richten op de hoeveelheid cc die dochterlief binnen kreeg. Gelukkig had ik zelf genoeg melk en al snel had ik een mooi voorraadje in de koelkast staan. Dochterlief dronk goed en werd weer alerter.
Na twee dagen mochten we het weer aan de borst proberen! Eerst zonder tepelhoedje, maar toen dat niet ging toch maar weer met een tepelhoedje. Een lactatiekundige werd ingeschakeld om mij moed in te praten, want die was aardig verdwenen. Dochterlief begon te groeien, te groeien en te groeien. Maar mijn vertrouwen was weg. Doordat we ons bezig moesten houden met het aantal cc's kon ik het niet goed loslaten dat ik niet wist wat ze binnen kreeg door alleen aan de borst te drinken. Ik belde veel met de lactatiekundige, die mij erdoorheen sleepte door steeds een peptalk te geven. Ook manlief, ouders, verloskundige en de kraamhulp bleven me vertellen hoe goed het ging, want het ging goed. Dochterlief groeide, had veel plasluiers en was super alert! Langzaam kwam het vertrouwen weer terug.
Nu, inmiddels bijna 8 weken verder hebben we een vrolijk dochtertje, die inmiddels bijna twee kg gegroeid is ten opzichte van haar geboortegewicht en sinds twee weken zonder tepelhoedje kan drinken! Ik ben onwijs trots op haar en ook een beetje op mezelf! Ik had kunnen opgeven toen ik moest gaan kolven (want ik kan je vertellen: fulltime kolven is intensief!! Respect voor alle mamma's die fulltime kolven!), maar dat heb ik niet gedaan. Ik had onwijs veel motivatie om de borstvoeding te laten slagen en deze motivatie heeft ervoor gezorgd dat het gelukt is. Dochterlief en ik genieten enorm van de voedingsmomenten!
Wat ik hiermee wil zeggen is: Borstvoeding lijkt vanzelfsprekend, het lijkt allemaal heel simpel, maar het gaat lang niet altijd meteen zoals je zou willen dat het gaat. De strijd die borstvoeding geven soms levert wordt vaak niet verteld, maar is wel degelijk aanwezig. Ik denk dat de strijd die ik gehad heb nog maar het topje van de ijsberg is. Kloven, borstontsteking e.d. heb ik gelukkig niet gehad. Maar de onzekerheid die het allemaal met zich meegebracht heeft is nog steeds een beetje aanwezig. Heeft dochterlief een keer minder geplast, dan begint het in mijn hoofd alweer te malen. Toch is het het allemaal waard. De momenten van het voeden van je kindje zijn zo waardevol!
Wil je graag borstvoeding geven? Weet dan dat de kans aanwezig is dat het niet allemaal meteen gaat zoals het zou moeten gaan, houd dat in je achterhoofd en geef je daar aan over. Lukt het niet goed? Schakel een lactatiekundige in, die met je meekijkt en je tips kan geven. Het kan je flink wat bloed, zweet en tranen kosten, maar ik weet zeker: wanneer je een paar weken verder bent en je je kindje 's nachts aanlegt, op het moment dat niemand verder wakker is, het donker en stil is en je het gevoel hebt dat jij en je kindje alleen zijn op de wereld en je je kindje lekker hoort smakken en geluidjes hoort maken, kijk je met een glimlach terug naar alle strijd die het gekost heeft om dat te ervaren wat je op dat moment ervaart. Go for it!
Ik wil hiermee overigens niet de moeders veroordelen die om welke reden dan ook gestopt zijn met het geven van borstvoeding. Soms kost het investeren in borstvoeding meer energie dan je op dat moment hebt en maak je de keuze om te stoppen, hoe erg je het zelf ook vindt. Ik zal de laatste zijn die het gevoel van een ander zal beoordelen.
Eenmaal thuis ging de strijd verder. Ook daar lukte het dochterlief niet goed om aan te happen en ik wist niet wat ik moest doen om haar toch die grip te laten krijgen aan mijn borst die ze nodig had om goed te kunnen happen. Een tepelhoedje was het advies van de kraamzorg. Dit leek te helpen! Dochterlief leek nu goed aan te happen en effectief te drinken, maar toen we te weinig plasluiers opmerkten we haar gingen wegen én dochterlief naar ons idee slomer werd leek niets minder waar. Afgevallen, bijna 10% van het geboortegewicht, dus te veel. De verloskundige werd erbij gehaald en aan ons de keuze: of fulltime gaan kolven en er op deze manier voor zorgen dat dochterlief genoeg dronk én op krachten kon komen of een opname in het ziekenhuis. We kozen voor het eerste en een elektrische kolf werd gehuurd. Twee dagen en nachten heb ik fulltime gekolfd en heeft dochter mijn moedermelk via een flesje gekregen. Een pak kunstvoeding werd in huis gehaald voor het geval dat ik niet genoeg melk had en we moesten ons gaan richten op de hoeveelheid cc die dochterlief binnen kreeg. Gelukkig had ik zelf genoeg melk en al snel had ik een mooi voorraadje in de koelkast staan. Dochterlief dronk goed en werd weer alerter.
Na twee dagen mochten we het weer aan de borst proberen! Eerst zonder tepelhoedje, maar toen dat niet ging toch maar weer met een tepelhoedje. Een lactatiekundige werd ingeschakeld om mij moed in te praten, want die was aardig verdwenen. Dochterlief begon te groeien, te groeien en te groeien. Maar mijn vertrouwen was weg. Doordat we ons bezig moesten houden met het aantal cc's kon ik het niet goed loslaten dat ik niet wist wat ze binnen kreeg door alleen aan de borst te drinken. Ik belde veel met de lactatiekundige, die mij erdoorheen sleepte door steeds een peptalk te geven. Ook manlief, ouders, verloskundige en de kraamhulp bleven me vertellen hoe goed het ging, want het ging goed. Dochterlief groeide, had veel plasluiers en was super alert! Langzaam kwam het vertrouwen weer terug.
Nu, inmiddels bijna 8 weken verder hebben we een vrolijk dochtertje, die inmiddels bijna twee kg gegroeid is ten opzichte van haar geboortegewicht en sinds twee weken zonder tepelhoedje kan drinken! Ik ben onwijs trots op haar en ook een beetje op mezelf! Ik had kunnen opgeven toen ik moest gaan kolven (want ik kan je vertellen: fulltime kolven is intensief!! Respect voor alle mamma's die fulltime kolven!), maar dat heb ik niet gedaan. Ik had onwijs veel motivatie om de borstvoeding te laten slagen en deze motivatie heeft ervoor gezorgd dat het gelukt is. Dochterlief en ik genieten enorm van de voedingsmomenten!
Wat ik hiermee wil zeggen is: Borstvoeding lijkt vanzelfsprekend, het lijkt allemaal heel simpel, maar het gaat lang niet altijd meteen zoals je zou willen dat het gaat. De strijd die borstvoeding geven soms levert wordt vaak niet verteld, maar is wel degelijk aanwezig. Ik denk dat de strijd die ik gehad heb nog maar het topje van de ijsberg is. Kloven, borstontsteking e.d. heb ik gelukkig niet gehad. Maar de onzekerheid die het allemaal met zich meegebracht heeft is nog steeds een beetje aanwezig. Heeft dochterlief een keer minder geplast, dan begint het in mijn hoofd alweer te malen. Toch is het het allemaal waard. De momenten van het voeden van je kindje zijn zo waardevol!
Wil je graag borstvoeding geven? Weet dan dat de kans aanwezig is dat het niet allemaal meteen gaat zoals het zou moeten gaan, houd dat in je achterhoofd en geef je daar aan over. Lukt het niet goed? Schakel een lactatiekundige in, die met je meekijkt en je tips kan geven. Het kan je flink wat bloed, zweet en tranen kosten, maar ik weet zeker: wanneer je een paar weken verder bent en je je kindje 's nachts aanlegt, op het moment dat niemand verder wakker is, het donker en stil is en je het gevoel hebt dat jij en je kindje alleen zijn op de wereld en je je kindje lekker hoort smakken en geluidjes hoort maken, kijk je met een glimlach terug naar alle strijd die het gekost heeft om dat te ervaren wat je op dat moment ervaart. Go for it!
Ik wil hiermee overigens niet de moeders veroordelen die om welke reden dan ook gestopt zijn met het geven van borstvoeding. Soms kost het investeren in borstvoeding meer energie dan je op dat moment hebt en maak je de keuze om te stoppen, hoe erg je het zelf ook vindt. Ik zal de laatste zijn die het gevoel van een ander zal beoordelen.