Op 26 januari had ik een controle bij de verloskundige. Ik was inmiddels 41 weken zwanger, had veel last van voorweeën en hoopte op die dag gestript te worden. Helaas, dit liep anders. Toen de verloskundige mijn bloeddruk mat, gaf ze aan me niet verder te controleren en me al helemaal niet te strippen, mijn bloeddruk was namelijk veel te hoog en wij moesten naar huis om mijn spullen te pakken en vervolgens naar het ziekenhuis. Tranen met tuiten.. Eenmaal in het ziekenhuis werden er controles uitgevoerd. Een CTG, bloeddrukmeting, urine controle, bloed afnemen, toucheren.. Op mijn hoge bloeddruk na leek verder alles goed te zijn, dus ik mocht naar huis met de mededeling me de volgende ochtend te moeten melden bij de verloskamers, zodat ik ingeleid zou worden. Aan de ene kant blij, maar aan de andere kant gespannen gingen we naar huis. Onze laatste avond met zijn tweetjes, we hadden ons er iets anders bij voorgesteld. Mijn badbevalling ging niet door, zelfs een thuisbevalling zat er niet in en dit moest even tot mij doordringen. Ik moest mijn verwachtingen bijstellen en ben als een malle aan de slag gegaan om mijn bevalplan (die was opgesteld voor de verwachte thuisbevalling) aan te passen op een ziekenhuisbevalling, niet wetende dat ik ook op dit bevalplan later terug zou komen.
De volgende ochtend in het ziekenhuis was het zover. Het infuus werd aangesloten, er werd gekeken hoeveel ontsluiting ik had en de bevalling zou beginnen. De weeën kwamen al snel op gang en na een paar uurtjes kon ik ze niet meer opvangen. Ik raakte in paniek, ik kon mijn rust niet vinden en had het gevoel dit nooit te kunnen overleven. Pijnmedicatie was iets wat ik beslist niet wilde, maar ik kon niet anders, ik moest wat hebben tegen de pijn. Spuit mij maar plat, was de gedachte die ik had. Een ruggenprik, zo snel mogelijk! De verloskundige heeft dit uit mijn hoofd weten te praten, ik had al 7 cm ontsluiting en waarschijnlijk zou ik genoeg hebben aan een morfine-achtig pompje. Ik ging akkoord en kreeg een knopje in mijn handen waarmee ik de pijnmedicatie kon bedienen. Als een malle drukte ik op het knopje op het moment van een wee. Alleen al het idee dat ik op een knopje kon drukken maakte dat de weeën dragelijker werden. Ik had de controle weer terug! Binnen no time kreeg ik persweeën en had ik volledige ontsluiting en na 20 minuten persen was ze er, ons dochtertje!
Zo zie je maar weer, geen thuisbevalling, geen badbevalling en niet eens een bevalling zonder pijnmedicatie. Als je me dit van tevoren had verteld had ik je keihard uitgelachen en gevraagd of je wel goed bij je hoofd was. Ik móest en zou thuis bevallen en pijnmedicatie? Geen optie! Op de rug op een bed bevallen? No way! En toch kijk ik met een goed gevoel terug op de bevalling, waarbij alles zo verliep zoals ik dat nodig had op dat moment en in deze situatie.
De bevalling, leuk om er een beeld en wensen bij te hebben en daar naar te streven, maar wat ik vooral geleerd heb is dat het anders kan lopen dan je gehoopt hebt en het dan vooral zaak is om je verwachtingen bij te stellen én je over te geven aan de situatie, zodat je de rust weer hebt om je bezig te houden met waar het echt om draait: je kindje, die gezond en wel geboren wordt.