Misselijkheid, vermoeidheid, pijnlijke borsten.. Ik wist dat het erbij zou horen, maar dat die borsten zo pijnlijk zouden zijn is mij dan weer niet verteld. Man, man, wat keek ik er tegenop als ik de trap op en af moest met die twee dingen voor me uit te stuiteren. En die aderen die volop zichtbaar geworden zijn, vreselijk! Daarentegen viel de misselijkheid me ontzettend mee (lees in de eerste 12 weken niet één keer overgegeven) en kon ik met een middagdutje ondanks mijn vermoeidheid redelijk de dag door komen. De moestuin, de tuin en grotere huishoudelijke taken zijn op dat moment wel op een laag pitje gezet, want alle energie die ik had kon ik maar beter gebruiken voor zaken die echt nodig waren.
Inmiddels ben ik alweer 17 weken zwanger en zijn de meeste kwalen verleden tijd. De misselijkheid is zo goed als over (al heb ik met 16 weken voor het eerst overgegeven) en buiten het feit om dat ik wel wat sneller moe ben dan voor de zwangerschap bruis ik weer meer van de energie. Zelfs mijn borsten zijn minder gevoelig en dat is echt een verademing! Wat kunnen die krengen pijnlijk zijn zeg! Met 16 weken hebben we voor het eerst het hartje gehoord, met 16,5 weken heb ik de baby voor het eerst echt gevoeld en sindsdien laat 'ie elke avond even weten dat hij het prima naar zijn zin heeft in mijn buik (maar even 'hij' gebruikt voor het gemak, maar het kan natuurlijk ook een 'zij' zijn). Dat voelt erg grappig, moet ik zeggen. Net alsof er een veertje langs de binnenkant van mijn buik geveegd wordt. Het kietelt zelfs een beetje! En mijn buik, die groeit wel door. Nu durven mensen nog niet te vragen of ik zwanger ben, omdat het ook een 'in de vakantie veel te veel gegeten-buik' kan zijn, vooral als men weet dat het woord 'pizza' een onweerstaanbaar verlangen naar pizza veroorzaakt (als het een beetje is maak ik ze natuurlijk zelf, maar helaas.. Diepvriespizza's zijn al meerdere keren speciaal gehaald door manlief, omdat het toch echt te laat was om nog pizza te maken of omdat ik daar de ingrediënten niet voor in huis had), maar daar gaat naar mijn gevoel snel verandering in komen. Mijn buik komt steeds meer naar voren en krijg steeds een beetje meer een 'zwanger-vorm'. Leuk! Nog even en dan is de 20-wekenecho al. De tijd vliegt voorbij!
Inmiddels ben ik alweer 17 weken zwanger en zijn de meeste kwalen verleden tijd. De misselijkheid is zo goed als over (al heb ik met 16 weken voor het eerst overgegeven) en buiten het feit om dat ik wel wat sneller moe ben dan voor de zwangerschap bruis ik weer meer van de energie. Zelfs mijn borsten zijn minder gevoelig en dat is echt een verademing! Wat kunnen die krengen pijnlijk zijn zeg! Met 16 weken hebben we voor het eerst het hartje gehoord, met 16,5 weken heb ik de baby voor het eerst echt gevoeld en sindsdien laat 'ie elke avond even weten dat hij het prima naar zijn zin heeft in mijn buik (maar even 'hij' gebruikt voor het gemak, maar het kan natuurlijk ook een 'zij' zijn). Dat voelt erg grappig, moet ik zeggen. Net alsof er een veertje langs de binnenkant van mijn buik geveegd wordt. Het kietelt zelfs een beetje! En mijn buik, die groeit wel door. Nu durven mensen nog niet te vragen of ik zwanger ben, omdat het ook een 'in de vakantie veel te veel gegeten-buik' kan zijn, vooral als men weet dat het woord 'pizza' een onweerstaanbaar verlangen naar pizza veroorzaakt (als het een beetje is maak ik ze natuurlijk zelf, maar helaas.. Diepvriespizza's zijn al meerdere keren speciaal gehaald door manlief, omdat het toch echt te laat was om nog pizza te maken of omdat ik daar de ingrediënten niet voor in huis had), maar daar gaat naar mijn gevoel snel verandering in komen. Mijn buik komt steeds meer naar voren en krijg steeds een beetje meer een 'zwanger-vorm'. Leuk! Nog even en dan is de 20-wekenecho al. De tijd vliegt voorbij!