Nachtrust. Een van de dingen die vanzelfsprekend waren vóór het moederschap en die nu zijn gedegradeerd tot een 'fijne bijkomstigheid'. Baby's zijn nu eenmaal afhankelijk, willen bij je zijn, hebben nog niet zo'n grote maag en leven (vooral bij moedermelk) van onwijs suikerrijke melk dat snel verteerd en afgebroken wordt. Doorslapen gebeurt vaker niet dan wel en wanneer ik het over onze eigen dochter heb durf ik gerust te zeggen: doorslapen gebeurt niet. De keren dat dochterlief zes uren achter elkaar sliep (wat men in Nederland 'doorslapen' noemt, ook al is dat van 22:00 tot 04:00 uur en moet je middernacht alsnog wat met je baby, maar dat terzijde) zijn op één hand te tellen en dan nog heb je genoeg vingers over.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het geen ramp, integendeel: ik vind het niet meer dan normaal, maar nachtrust schiet er dan nog wel eens bij in. Ik kan je zeggen: vermoeidheid went. De tijden dat ik minimaal acht uren slaap nodig had zijn wel voorbij, maar ergens stopt je energie, ergens breekt het je op. Gebroken nachten zijn tot daar aan toe, maar om het einde van mijn energie buiten mijn gezichtsveld te houden, voorkom ik graag dat we (mijn baby en ik) tijdens die 'gebroken' nachten lang wakker zijn, dus slapen we samen. Samen in één bed, knus tegen elkaar aan, met de borst in het bereik van dochterlief. Als je dan toch gedoemd bent tot zulke nachten omdat je een baby hebt, dan kun je het jezelf maar het beste zo makkelijk mogelijk maken. Twee vliegen in één klap, toch? Ik zorg ervoor dat mijn baby voldoende nachtrust krijgt, maar ook dat ik zelf toch ook 'enigszins een beetje' tot rust kom.
Voor mij is samen slapen dé oplossing. Ik kan me de kraamweek nog herinneren, dat manlief en ik goede pogingen deden om dochterlief in haar ledikantje naast ons bed te leggen. Dit resulteerde in een hartverscheurend gehuil.. Dat ik zittend in een stoel, meerdere keren per nacht een klein meisje aan de borst had en ik dan na drie kwartier ineens wakker schrok, omdat dochterlief en ik in slaap gevallen waren in de stoel. Dat dochterlief bij elk voedingsmoment verschoond werd en dat de wallen op een gegeven moment de grond bijna raakten. We zijn snel tot de conclusie gekomen dat dochterlief ook bij ons in bed kan slapen. Met de juiste maatregelen kan dat veilig en dochterlief sliep als een roosje op het moment dat ze mij kon voelen. Ik was in de buurt, dus het was veilig. Ook het verschonen zijn we mee gestopt. Dit was namelijk een reden voor dochterlief om wakker te worden: 'hallo wereld, ik ben er weer!' en wij vervolgens in bed lagen te luisteren naar een gezellig kletsend meisje. Erg leuk hoor, maar om 03:00 uur 's nachts heb ik wel andere dingen aan mijn hoofd.
Inmiddels zijn we 'professioneel samenslapers'. Ik slaap niet meer onder een dekbed, maar samen met dochterlief onder een wollen deken, liggend voeden gaat geweldig, het licht hoeft niet eens meer aan 's nachts om dochter aan te leggen én dochterlief huilt niet meer 's nachts. Op het moment dat ze onrustig wordt wordt ze a aangelegd en al drinkende slaapt ze rustig verder. Ook ik word amper wakker en slaap rustig weer in als er gedronken wordt. Over de opmerking die ik vaak krijg dat dochterlief later vast moeilijk went aan het slapen in haar eigen bedje kan ik kort zijn: voor nu is het grote bed haar eigen bed. We vinden het heerlijk om samen te slapen en ondanks de momenten dat ik er minder vrolijk van wordt overheerst het positieve gevoel. Wanneer dat anders wordt? Wie dan leeft, wie dan zorgt. Vooralsnog ken ik geen enkele puber die het heerlijk vindt om bij pappa en mamma in bed te slapen en ik verwacht dan ook niet dat dochterlief dat heerlijk zal vinden. En waarom nu iets doen waar je niet achter staat, omdat het misschien wel eens zo kan zijn dat..? Ik zie voor nu het nut er niet van in.
Nachtrust? Sja, we slapen geen acht uren achter elkaar (manlief wel hoor, die merkt onze voedingen/knuffelmomentjes 's nachts niet eens), maar door het samen slapen loop ik er 'bijna' (want er zijn natuurlijk uitzonderlijke nachten) altijd bij zonder heftige wallen. Hoe eenvoudig kan het zijn!
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het geen ramp, integendeel: ik vind het niet meer dan normaal, maar nachtrust schiet er dan nog wel eens bij in. Ik kan je zeggen: vermoeidheid went. De tijden dat ik minimaal acht uren slaap nodig had zijn wel voorbij, maar ergens stopt je energie, ergens breekt het je op. Gebroken nachten zijn tot daar aan toe, maar om het einde van mijn energie buiten mijn gezichtsveld te houden, voorkom ik graag dat we (mijn baby en ik) tijdens die 'gebroken' nachten lang wakker zijn, dus slapen we samen. Samen in één bed, knus tegen elkaar aan, met de borst in het bereik van dochterlief. Als je dan toch gedoemd bent tot zulke nachten omdat je een baby hebt, dan kun je het jezelf maar het beste zo makkelijk mogelijk maken. Twee vliegen in één klap, toch? Ik zorg ervoor dat mijn baby voldoende nachtrust krijgt, maar ook dat ik zelf toch ook 'enigszins een beetje' tot rust kom.
Voor mij is samen slapen dé oplossing. Ik kan me de kraamweek nog herinneren, dat manlief en ik goede pogingen deden om dochterlief in haar ledikantje naast ons bed te leggen. Dit resulteerde in een hartverscheurend gehuil.. Dat ik zittend in een stoel, meerdere keren per nacht een klein meisje aan de borst had en ik dan na drie kwartier ineens wakker schrok, omdat dochterlief en ik in slaap gevallen waren in de stoel. Dat dochterlief bij elk voedingsmoment verschoond werd en dat de wallen op een gegeven moment de grond bijna raakten. We zijn snel tot de conclusie gekomen dat dochterlief ook bij ons in bed kan slapen. Met de juiste maatregelen kan dat veilig en dochterlief sliep als een roosje op het moment dat ze mij kon voelen. Ik was in de buurt, dus het was veilig. Ook het verschonen zijn we mee gestopt. Dit was namelijk een reden voor dochterlief om wakker te worden: 'hallo wereld, ik ben er weer!' en wij vervolgens in bed lagen te luisteren naar een gezellig kletsend meisje. Erg leuk hoor, maar om 03:00 uur 's nachts heb ik wel andere dingen aan mijn hoofd.
Inmiddels zijn we 'professioneel samenslapers'. Ik slaap niet meer onder een dekbed, maar samen met dochterlief onder een wollen deken, liggend voeden gaat geweldig, het licht hoeft niet eens meer aan 's nachts om dochter aan te leggen én dochterlief huilt niet meer 's nachts. Op het moment dat ze onrustig wordt wordt ze a aangelegd en al drinkende slaapt ze rustig verder. Ook ik word amper wakker en slaap rustig weer in als er gedronken wordt. Over de opmerking die ik vaak krijg dat dochterlief later vast moeilijk went aan het slapen in haar eigen bedje kan ik kort zijn: voor nu is het grote bed haar eigen bed. We vinden het heerlijk om samen te slapen en ondanks de momenten dat ik er minder vrolijk van wordt overheerst het positieve gevoel. Wanneer dat anders wordt? Wie dan leeft, wie dan zorgt. Vooralsnog ken ik geen enkele puber die het heerlijk vindt om bij pappa en mamma in bed te slapen en ik verwacht dan ook niet dat dochterlief dat heerlijk zal vinden. En waarom nu iets doen waar je niet achter staat, omdat het misschien wel eens zo kan zijn dat..? Ik zie voor nu het nut er niet van in.
Nachtrust? Sja, we slapen geen acht uren achter elkaar (manlief wel hoor, die merkt onze voedingen/knuffelmomentjes 's nachts niet eens), maar door het samen slapen loop ik er 'bijna' (want er zijn natuurlijk uitzonderlijke nachten) altijd bij zonder heftige wallen. Hoe eenvoudig kan het zijn!