Allemaal vragen waar ik de laatste jaren tegenaan loop, vooral sinds ik niet meer bij mijn ouders woon en geld iets is wat we nodig hebben om te kunnen blijven wonen waar we wonen, om geen kou te vatten, te kunnen drinken en eten om te blijven leven en kleding te dragen. Toen ik begon aan mijn HBO opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening werd er regelmatig aan mij gevraagd waarom ik geen universitaire studie zou gaan doen, want ik kon zo goed leren! En met een universitaire opleiding zou ik meer gaan verdienen. Daarnaast werd er soms gevraagd of ik niet beter een opleiding in een andere sector kon gaan volgen, want ook dat verdiende beter dan dit geitenwollen sokken beroep. Toen al konden deze opmerkingen me weinig schelen. Het motto dat je beter iets kunt doen wat je leuk vindt, waarbij je minder verdient dan andersom was eentje die mij hierin staande hield. En nu, vier jaar later, is mijn opleiding voltooid, is er geen baan te vinden in deze sector als net afgestudeerde professional, zonder ervaring en leven we van één salaris op basis van het wettelijk minimumloon en een beetje extra dat ik verdien (wat overigens meteen opgeslokt wordt door de belastingdienst, omdat het recht op toeslagen hiermee een flinke deuk oploopt). Vinden we dat erg? Nee.
We hebben misschien geen Mercedes, Audi of Volvo voor de deur maar een simpele kleine VW fox. Geen tweede auto, maar een simpele tweedehands fiets. We hebben geen koophuis in een dure wijk maar een huurwoning in een klein dorp. We hebben ook geen mega breedbeeld televisie maar leven zonder televisie, geen dure lederen hoekbank maar twee tweedehands banken, geen teakhouten boekenkasten maar goedkope boekenkasten van de IKEA, geen uitgebreide keuken met ingebouwde apparatuur maar een simpel bruynzeel keukenblok. We hebben niets van dit alles. Maakt dat ons ongelukkig? Integendeel! Wij hoeven ons niet druk te maken om het geld dat we niet hebben, maar dat we wel al uitgegeven hebben aan een auto. Wij hoeven niet constant nieuwe dingen te kopen, omdat de oudere versie niet meer actueel is. Wij hoeven ons geen zorgen te maken over onze status die we verliezen wanneer we onze auto niet meer kunnen betalen. We hebben namelijk geen materiële status hoog te houden. Wij zitten niet meteen in de penarie wanneer manlief zijn baan verliest en we in de bijstand terechtkomen, omdat ons inkomen op dit moment niet veel hoger is dan dat.
Geld en materiële rijkdom staat tegenwoordig vaak centraal in ons leven. Wanneer we iemand beter willen leren kennen vragen we naar het werk of de studie die hij of zij doet in plaats van dingen die hem of haar gelukkig maken. Wanneer de nieuwst iPhone uit is, willen we die massaal hebben, omdat we niet achter willen lopen en ons huis moet zo groot mogelijk zijn, zodat de kinderen een kamer hebben die net zo groot is als een balzaal. Maar vergeten we dan niet wat werkelijk belangrijk is in het leven? Vergeten we dan niet dat we op ons sterfbed lak hebben aan onze materiële rijkdom en ons afvragen wat we daadwerkelijk hebben gedaan in ons leven? Wat de toegevoegde waarde van ons leven was? Dat onze daden, de liefde die we anderen geven eeuwigheidswaarde hebben? Wij hebben niet veel, maar we hebben wel datgene wat we nodig hebben om te kunnen leven. Dat maakt dat we niet steeds meer willen hebben (zelfs liever wat minder) en dat we genieten van al het moois dat het leven ons geeft. Geld heb je nodig om te kunnen leven, maar of het bezit van geld (naast het geld dat we nodig hebben) ons echt gelukkig maakt? Ik denk het niet.