Toen het gisterochtend weer iets minder mooi weer was dan de afgelopen week de standaard was, kreeg ik het in mijn bol. Met zulk weer, als de lente net begonnen is, is het tijd voor de grote voorjaarsschoonmaak! Want wat is er nu lekkerder dan een schoon en opgeruimd huis? Juist, geluk is eenvoudig. Dus gisteren ben ik begonnen en binnen een niet al te lange tijd zal het huis weer helemaal spik en span zijn.
Gisteren was de vriezer aan de beurt. Altijd een klus om vrolijk van te worden. Een dikke ijslaag verraadde dat het óf al een hele tijd geleden is dat hij ontdooid is, óf dat de deur een keer niet goed dichtgezeten heeft. Maar het kan natuurlijk ook allebei (deze laatste optie vrees ik met grote vrezen). Je kunt je voorstellen dat het geruime tijd innam voordat de vriezer geheel ijsvrij was en omdat ik het ingevroren voedsel het liefst ook weer ingevroren terug in de vriezer zag verdwijnen, ben ik de minste niet en heb ik de vriezer een handje geholpen met bakken warm water. Dat ging toch net even wat sneller. Nu is de vriezer weer ijsvrij, zijn de lades weer schoon en is de inhoud weer goed geordend. En zeg nou zelf, daar wordt een mens toch gelukkig van?
Maar dit is natuurlijk niet het enige wat gebeuren moest. De was moest opgevouwen worden, er stond een lading glas vol verwachting te wachten op een reisje naar de glasbak en de keukenkastjes moesten geloven aan een schoonmaak- en opruim beurt. En ik zou José niet zijn als ik me niet tijdens het opruimen bedacht dat een andere indeling van de keukenkastjes veel praktischer én (het oog wil ook wat) opgeruimder zou zijn. Dat resulteert in een man die niet meer weet waar hij alles moet vinden en ikke die er stiekem ook erg aan moet wennen. En of het nu echt praktischer is? De tijd zal het leren. Maar hé, ik werd er gisteren, toen ik voldaan voor de open keukenkastjes stond en ze een voor een bekeek, intens gelukkig van. Wat wil je nog meer?
Gisteren was de vriezer aan de beurt. Altijd een klus om vrolijk van te worden. Een dikke ijslaag verraadde dat het óf al een hele tijd geleden is dat hij ontdooid is, óf dat de deur een keer niet goed dichtgezeten heeft. Maar het kan natuurlijk ook allebei (deze laatste optie vrees ik met grote vrezen). Je kunt je voorstellen dat het geruime tijd innam voordat de vriezer geheel ijsvrij was en omdat ik het ingevroren voedsel het liefst ook weer ingevroren terug in de vriezer zag verdwijnen, ben ik de minste niet en heb ik de vriezer een handje geholpen met bakken warm water. Dat ging toch net even wat sneller. Nu is de vriezer weer ijsvrij, zijn de lades weer schoon en is de inhoud weer goed geordend. En zeg nou zelf, daar wordt een mens toch gelukkig van?
Maar dit is natuurlijk niet het enige wat gebeuren moest. De was moest opgevouwen worden, er stond een lading glas vol verwachting te wachten op een reisje naar de glasbak en de keukenkastjes moesten geloven aan een schoonmaak- en opruim beurt. En ik zou José niet zijn als ik me niet tijdens het opruimen bedacht dat een andere indeling van de keukenkastjes veel praktischer én (het oog wil ook wat) opgeruimder zou zijn. Dat resulteert in een man die niet meer weet waar hij alles moet vinden en ikke die er stiekem ook erg aan moet wennen. En of het nu echt praktischer is? De tijd zal het leren. Maar hé, ik werd er gisteren, toen ik voldaan voor de open keukenkastjes stond en ze een voor een bekeek, intens gelukkig van. Wat wil je nog meer?